Hamit Kalfa

Kukkuklar Ötünce

Ana bak, bahar geldi. Şey… Hasçama nineme ne zaman gideceğiz?

- Kukkuklar ötsün de…

- Şey, ama…

- Kukkuklar bi ötsüün. Çayır, çimen bi yeşersiin. Kır çiçekleri; papatyalar, çiğdemler, menevşeler, tülübabalar bi açsıın… Hey gidim heey, görsünler o zaman bizi: Akbeygiri eyerler, seni üstüne, heybeyi de arkasına attık mı… Oo oh, bizi tutana aşk olsun!      

- Ana ben yetim miyim?     

       - Ee, baban var ya işte…

       - Şey… Kimileri öyle diyor da…

       - Ah yavrum, baban!..

        Köyde kırda, yazıda yabanda çocuk olmak?  Üstelik de yetim olmak? Hatta yetim oğlu yetim olmak…

        Yazar, romanda, Yetimin inişli-çıkışlı yaşamındaki özlemlerini, duygusal kırılmalarını, karşılaştığı zorluklar ve engeller karşısındaki metanetini, arzu ettikleriyle değil de bulduklarıyla geleceğe yönelişini yalın bir dille okuyucusuna sunuyor.

       - Nedendir bilmem, bu yıl kukkuklar hiç ötmedi yavrum, hiç hiç… Ötmediler mi, yoksa ben mi duymadım? Ama şey…  Onlar artık eskisi gibi ötmüyorlar… Ötmüyo… Öt…