Doğdukları topraklardan kalkıp; doyacakları, huzur
ve güven bulabilecekleri, mutlu olabilecekleri topraklara ulaşabilmek izin uzun
bir yürüyüşe çıkmak zorunda bırakılan atalarımızla ilgili soyağacımın peşinden
giderken rastladıklarım, bulduklarım, yaşadıklarım, şaşırdıklarım,
aktardıklarım!
EVCİ köyü… Atalarımızın doymak, huzur bulmak, mutlu
olmak için yerleştikleri yer. Yeni yurt. Resmi açıklama: EVCİ KÖYÜ, 1700-1800
yıllarında TUNCELİ-PERTEK ilçesi, AŞAĞIKURMEŞ (şimdiki adı AŞAĞI GÜLBAHÇE)
köyünden gelen beş aile tarafından kurulmuştur.
Ya kabul edeceğiz, sıradan bilgileri gelecek
nesillerimize aktaracağız, ya da merakımızın peşinden gidip aklımıza takılan
sorulan yanıtlarını arayıp gerçeğe ulaşmaya çalışacağız. Kurmeşten gelen
atalarımız buraya nereden geldiler? Gelirken nelerle karşılaştılar? Niye göçmek
zorunda kaldılar? Dönemin Osmanlı’sı ne durumdaydı? Neden beşer kişilik gruplar
halinde farklı köylere yerleştiler? Aşiretin adı niye değiştirildi?
Benim kahramanlarım kimseye zarar vermedi. Bize
dayatılan resmi tarih kahramanları gibi kan döküp kimseyi titretmediler.
İktidar, hırs, sahiplenme uğruna kardeş kanına girmediler. İktidarları uğruna,
çocuklarını, torunlarını boğazlatmadılar. Evet. Ben kahramanlarımızı çok
sevdim!
Sevgili dostlarım,
Geleceğimiz, umudumuz, her şeyimiz… Sevgili GENÇLER,
“ANCAK HİKÂYELERİ ANLATILAN İNSANLAR VAR OLURLAR!”
HAYDİ, SON SÖZLER SİZİN OLSUN
Kitabın sonunu siz bağlayın!