Ve
zaman durdu avuçlarımda,
Söyleyemediğim
Veya
söyleyip de yapamadığım onca şeyin
Pişmanlığını
taşıyorum saçlarımda!
Dizlerimde
nasırlaşmış umutların sancısı,
Ben
körkütük beton tahtası…
Sarkıp
dökülen gözyaşlarım fayda etmez bana!
Kökümden,
Yeniden,
Bir
daha,
Hem
de bu acıyı bile bile yeşermem, sanma!
Ki
ben bir daha zor gelirim,
Bu
bahtı yanık,
Gözü
kara,
Koltuk
altı lağım kokan dünyaya…