Nermin ŞAHİN

GECENİN ÇOCUKLARI

Annemi hiç görmedim. Beni ne aradı ne de görmeye geldi. Yatarken çocuk gözüyle, hep çok güzel yüzlü bir anne yaratır, beni kucağına yatırıp sevmesini hayal ederdim. Her gece gelip kapımı çaldığını, beni öptüğünü...

Başım önümde, çekinerek soruyorum; Affedecek misin beni? Bakmaya yüzüm yok çünkü. Duyamadım desem geceyi yırtan çığlığını ne kadar inanacaksın buna! Hayır, sağırlığım sağlam bir özür gibi durmuyor artık. İfrit kahkahalar boşalttım geceye merhametsizce. Neşemin sesini kısmayı unuttum. Yerin yüzlerce metre altında mahsur bir madenciyim şimdi. Elimden tut çocuk! Bir kum saati gibi akalım birbirimize. Kimin haklı olduğunun ne önemi var! Telâfi edebiliriz kaybolan zamanı.
Başım önümde, çekinerek soruyorum; Affedecek misin beni?